Zoals de meesten weten is masseren niet het enige kunstje dat ik kan of waardeer. Kunst maken en kijken daar ben ik dol op.
Vandaar dat ik, zolang de klanten geen tips geven, de kunstwerken in de massageruimte bespreek.
De Christo’s zijn sinds de jaren 80 mijn favoriete kunstenaars. In een tijdschrift zag ik tropische eilanden ingepakt met een rose stof en was betoverd. Mijn eerste kennismaking met land-art.
Veel later ontdekte is dat dit duo: Jeanne-Claude en Christo ( beiden geboren 13 juni 1935 ) de wereld gebruikte als speelplaats. Soms meer dan 30 jaar bezig waren om een project te realiseren.
De tekening voor “the floating piers” is gemaakt in de jaren 70 en het project is in 2016 gerealiseerd. Omdat ik graag een keer een kunstwerk van een kunstenaar “in het echt” wil zien. Nam ik 29 juni het vliegtuig samen met mijn moeder om de volgende dag de floating piers te bekijken.
Een avontuur, met vertraging en na eindelijk daar te zijn aangekomen om 11 uur in de ochtend, een rij die 3 uur duurde. Ons vliegtuig ging om 6 uur die avond terug….
Mijn moeder zei:” laten we maar terug gaan”…….voor mij geen optie. Toen zag ik dat een dame op leeftijd, door de bewakers werd doorgestuurd naar het snelloket. Snel renden wij er achter aan en om 11.15 stonden we op de floating piers!
Het leek alsof je op de rug van een walvis liep, eigenlijk danste. Elke inkeping was mooi omzoomd, niets geen haastwerk. Voor deze gelegenheid had ik mezelf gekleed in een wit met rood omzoomde kimono en rode moonboots ( het was 30 graden ). Omdat verschijnen bij een kunstwerk je dit wel in stijl moet doen.
Door deze verschijning zag een van de suppoosten mij. Ze wilde op de foto en vroeg waarom ik er zo bij liep ( zie uitleg hierboven ).
Omdat zij het zo waardeerde gaf ze mij een stukje van de stof van de floating pier. WOOOOOOOOOOOW ik was dolblij.
We maakten de wandeling richting het huis af. Toen werd mijn moeder onwel, door de hitte bevangen. Met vrouw en macht vroeg ik de mensen op motorboten of zij mijn moeder naar de kant konden brengen.
Na veel heen en weer gepraat, zetten ze haar op de motorboot en gingen wij op volle kracht naar de kade en hopsa in de ambulance naar een Italiaans ziekenhuis.
Daar was de wachttijd zolang, dat we samen besloten om te gaan. Zodat we onze vlucht niet zouden missen.
Veilig en gezond en wel stegen we om 6 uur op richting Amsterdam.
Gelukkig en tevreden, in 24 uur heen en weer naar Italie, om “even” kunst te kijken.
Een avontuur om nooit meer te vergeten!
Mede ook omdat op diezelfde dag van het lopen op de floating piers, 30 juni mijn eerste kleinkind/dochter Bo is geboren.